ਪਤਾ ਹੈ
ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ
ਤੇਰਾ ਮੇਰਾ ਮੇਲ
ਕਿਨਾਰਿਆਂ ਵਾਂਗ
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਂਉ
ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ ਦਿਲ
ਕੀ ਆਪਾਂ ਨਹੀਂ ਚੱਲ ਸਕਦੇ?
ਇਕੱਠੇ
ਕਿਨਾਰਿਆਂ ਵਾਂਗ
ਤਨਹਾ ਤਨਹਾ
ਨਾਲ ਨਾਲ
………
ਸਾਹਿਤਕ ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਮੈਗਜ਼ੀਨ "ਸ਼ਬਦ ਸਾਂਝ" 'ਤੇ ਆਪਜੀ ਦਾ ਨਿੱਘਾ ਸਵਾਗਤ ਹੈ । ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਤੇ ਪ੍ਰਸਾਰ ਲਈ ਇਹ ਇੱਕ ਨਿਮਾਣਾ ਜਿਹਾ ਉੱਦਮ ਹੈ । "ਸ਼ਬਦ ਸਾਂਝ" ਦਾ ਕਿਸੇ ਵੀ ਰਾਜਨੀਤਿਕ, ਵਪਾਰਿਕ ਜਾਂ ਧਾਰਮਿਕ ਸੰਸਥਾ ਨਾਲ ਕੋਈ ਸਿੱਧਾ ਜਾਂ ਅਸਿੱਧਾ ਸੰਬੰਧ ਨਹੀਂ ਹੈ । ਆਪ ਜੀ ਦੇ ਹੁੰਗਾਰੇ ਦੀ ਭਰਪੂਰ ਆਸ ਰਹੇਗੀ ।
ਤਨਹਾਈ ਦੇ ਜ਼ਖਮ………… ਗ਼ਜ਼ਲ / ਰਾਜਿੰਦਰ ਜਿੰਦ,ਨਿਊਯਾਰਕ
ਤਨਹਾਈ ਦੇ ਜ਼ਖਮਾਂ ਉੱਤੇ ਸੁੱਕੇ ਫੇਹੇ ਧਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਹੱਸਦੇ-ਹੱਸਦੇ ਜਿਗਰੇ ਵਾਲੇ ਦੁੱਖ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਕਦੇ-ਕਦੇ ਇਸ ਵਕਤ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਬੰਦੂਕਾਂ ਤਲਵਾਰਾਂ ਵਾਲੇ,
ਕੁੰਡੇ ਜਿੰਦੇ ਲਾ ਕੇ ਬੈਠੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਹੀ ਡਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਸਬ ਕੁਝ ਖਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਇਲਜ਼ਾਮ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦੇ,
ਕੁਝ ਵਿਰਲੇ ਹਨ ਆਪਣਾ ਹਿੱਸਾ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਨਾਂ ਕਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਹੀਰ ਬਦਲ ਗਈ ਰਾਝੇਂ ਬਦਲੇ ਸੋਹਣੀ ਤੇ ਮਹੀਂਵਾਲ ਬਦਲ ਗਏ,
ਕੱਚੇ ਕੀ ਇਸ ਤੇਜ਼ ਝਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਪੱਕੇ ਵੀ ਖਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਲੜਨੇ ਵਾਲੇ ਮੌਤ ਦੇ ਮੂਹਰੇ ਖੜਨੇ ਵਾਲੇ,
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿੱਤਣ ਵਾਲੇ ਯੋਧੇ ਦਿਲ ਦੇ ਮੂਹਰੇ ਹਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਇਹ ਚੰਦਰੇ ਬੜੇ ਨਾਜ਼ੁਕ ਹੁੰਦੇ ਇਹ ਤਾਂ ਤੱਤਾ ਸਾਹ ਨਹੀਂ ਝੱਲਦੇ,
ਪਿਆਰ ਦੇ ਚੋਗੇ ਬਾਝੋਂ ਦਿਲ ਦੇ ਪੰਛੀ ਭੁੱਖੈ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਲਾਲਚ ਦੀ ਇਹ ਹਵਾ ਨਿਮਾਣੀ ਖਵਰੇ ਕਿੱਧਰ ਨੂੰ ਲੈ ਜਾਵੇ,
ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਦੇ ਬੱਦਲ ਵੀ ਜਾ ਹੋਰ ਕਿਤੇ ਹੀ ਵਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
****
ਇਹ ਰਾਤ ਤਾਂ ਸੀ………… ਗ਼ਜ਼ਲ / ਦਾਦਰ ਪੰਡੋਰਵੀ
ਇਹ ਰਾਤ ਤਾਂ ਸੀ ਦਰਾਂ ‘ਤੇ ਉਤਰੀ,
ਉਦਾਸੀਆਂ ਦਾ ਲਬਾਸ ਲੈ ਕੇ।
ਇਹ ਜਰਦ ਪੱਤੇ ਵੀ ਆ ਗਏ ਨੇ,
ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਨਗ਼ਮੇ ਉਦਾਸ ਲੈ ਕੇ।
ਇਹ ਲੋਕ ਬੁੱਤਾਂ ‘ਚ ਢਲ ਗਏ ਹਨ,
ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ ਜੰਗਲ ‘ਚ ਜ਼ਬਤ ਹੋਇਐ,
ਕਿਵੇਂ ਮੁਖ਼ਾਤਿਬ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹੋਵਾਂ,
ਮੈਂ ਅਪਣੇ ਨਾਜ਼ੁਕ ਕਿਆਸ ਲੈ ਕੇ।
ਤੇਰੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ.......... ਨਜ਼ਮ/ਕਵਿਤਾ / ਮੁਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਘੱਗ
ਡਾਕਟਰ ਸਤਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਨੂਰ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿਚ ਤੇਰੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਤੇਰੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ
ਸੀ ਕੰਧਾਂ ਵੀ ਰੋਈਆਂ ਚੁਗਾਠਾਂ ਵੀ ਰੋਈਆਂ
ਛੱਤਾਂ ਵੀ ਰੋਈਆਂ ਮੁਹਾਠਾਂ ਵੀ ਰੋਈਆਂ
ਵਿਹੜਾ ਵੀ ਰੋਇਆ ਤੇ ਖੇੜਾ ਵੀ ਰੋਇਆ
ਜਿਸ ਨੇ ਵੀ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਹਰ ਕੋਈ ਰੋਇਆ
ਜਿੱਥੇ ਸਨ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਉਹ ਘਰ ਅੱਜ ਰੁਨਾਂ
ਭਰਿਆ ਭਕੁਨਾਂ ਲਗੇ ਸੁੱਨਾਂ ਸੁੱਨਾਂ
ਤੇਰੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਤੇਰੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ
ਉਦਾਸੇ ਗਏ ਨੇ ਵੀਰੇ ਵੀ ਤੇਰੇ
ਸ਼ਬਦ ਸਾਂਝ.......... ਨਜ਼ਮ/ਕਵਿਤਾ / ਰਵੇਲ ਸਿੰਘ (ਇਟਲੀ )
ਸ਼ਬਦ ਹੀ ਧਿਆਨ ਹੈ
ਸ਼ਬਦ ਬਿਨ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ
ਗੁੰਗਾ ਇਨਸਾਨ ਹੈ
ਸ਼ਬਦ ਸੰਸਾਰ ਹੈ
ਸ਼ਬਦ ਭਗਵਾਨ ਹੈ
ਸ਼ਬਦ ਤੋਂ ਬਾਂਝ
ਅੰਨ੍ਹਾ ਇਨਸਾਨ ਹੈ
ਸੱਚਖੰਡ ਵਿੱਚ ਲਏ ਥਾਂ ਪ੍ਰਮਿੰਦਰ……… ਨਜ਼ਮ/ਕਵਿਤਾ / ਜਰਨੈਲ ਘੁਮਾਣ
ਕਲਾ ਦੀ ਮੂਰਤ , ਹੱਸ ਮੁੱਖ ਸੂਰਤ,ਜਿਸਦਾ ਧਰਿਆ ਨਾਂ ਪ੍ਰਮਿੰਦਰ ।
ਸਾਊ ਧੀ ਰਾਣੀ , ਸੁਘੜ ਸਿਆਣੀ ,ਸੁਭਾਅ ਦੀ ਨਿਰੀ ਸੀ ਗਾਂ ਪ੍ਰਮਿੰਦਰ ।
ਪਰਉਪਕਾਰੀ , ਅੱਵਲ ਨਾਰੀ ,
ਮਮਤਾ ਦਾ ਰੁੱਖ ਮਾਂ ਪ੍ਰਮਿੰਦਰ ।
ਦੁੱਖ ਵੰਡਾਉਂਦੀ , ਸੁੱਖ ਵਰਤਾਉਂਦੀ ,
ਗੱਲਾਂ.......... ਗ਼ਜ਼ਲ / ਇੰਦਰਜੀਤ ਪੁਰੇਵਾਲ,ਨਿਊਯਾਰਕ
ਭੱਥੇ ‘ਚ ਤੀਰ ਇੱਕ-ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ।ਇਹ ਕੌਣ ਲੋਕ ਹੋਣਗੇ ਜੋ ਮਰਨ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਡਰ ਰਹੇ।
ਲੱਖਾਂ ਕਰੋੜਾਂ ਲੋਕ ਨੇ ਜੋ ਆਪਣੇ ਲਈ ਜੀਅ ਰਹੇ,
ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਏਥੇ ਹੋਣਗੇ ਜੋ ਦੂਜਿਆਂ ਲਈ ਮਰ ਰਹੇ।
ਦੂਰ ਨਾ ਜਾ ਕੋਲ ਖੜੇ ਰੁੱਖਾਂ ਕੋਲੋਂ ਸਬਕ ਸਿੱਖ,
ਸਿਰ ਤੇ ਧੁੱਪਾਂ ਝੱਲ ਕੇ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਛਾਂਵਾਂ ਕਰ ਰਹੇ।
ਮਾਂ ਨੂੰ......... ਨਜ਼ਮ/ਕਵਿਤਾ / ਹਰਮੰਦਰ ਕੰਗ
ਵਿਦੇਸ਼ ਵਸਦੇ ਪੁੱਤਰ ਵਲੋਂ ਮਾਂ ਅੱਜ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਅੱਖਾਂ ਚੋਂ ਪਾਣੀਂ ਵਗ ਰਿਹਾ ਸੀ,
ਜਜਬਾਤਾਂ ਦੇ ਵਹਿਣ ‘ਚ ਵਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਆਪਣੇਂ ਆਪ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ,
ਫਿਰ ਸੋਚਿਆ ਤੈਂਨੂੰ ਇੱਕ ਖਤ ਪਾਵਾਂ, ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਾਂ ‘ਤੇ ਆਪਣਾਂ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ।
ਮਾਂ ਵਰਿਆਂ ਤੋਂ ਜਾਨ ਲੈਣ ਵਾਲੀ ਤੇਰੇ ਢਿੱਡ ਵਿੱਚ ਉਹ ਚੰਦਰੀ ਚੀਸ ਅਜੇ ਵੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ?
ਪਰਦੇਸ ਗਏ ਪੁੱਤਾਂ ਸੱਖਣੇ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਚੁੱਪ ‘ਤੇ ਉਦਾਸੀ ਛਾਈ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ?
ਮਾਂ ਹੁਣ ਤੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਉਹ ਖੁਸ਼ੀ ਕਿਓ ਨਹੀ ਆੳਂੁਦੀ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਸਕੂਲ ਤੋਰਨ ਵੇਲੇ ਆਈ ਸੀ।
ਤੇ ਜਾਂ ਫਿਰ ਉਦੋਂ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਗੁਰਮੁਖੀ ਦੇ ਅੱਖਰ ਮੰਮੇ ਨੂੰ ਕੰਨਾਂ ਲਿਖ ਕੇ ਉਤੇ ਬਿੰਦੀ ਲਾਈ ਸੀ?
ਅਮੁੱਕ ਸਫਰ.........ਨਜ਼ਮ/ਕਵਿਤਾ / ਇੰਦਰਜੀਤ ਪੁਰੇਵਾਲ,ਨਿਊਯਾਰਕ
ਵਧ ਰਹੀ ਏ
ਸੁਨਹਿਰੀ ਦੁਪਹਿਰ ਵੱਲ
ਤਾਂਘ ਏ ਸੁਨਹਿਰੀ ਦੁਪਹਿਰ ਨੂੰ
ਸੁਰਮਈ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੀ
ਹੌਲੇ-ਹੌਲੇ ਸੁਰਮਈ ਸ਼ਾਮ
ਜਾ ਬੈਠੀ ਕਾਲੀ ਰਾਤ ਦੇ
ਆਗੋਸ਼ ਵਿੱਚ
Subscribe to:
Posts (Atom)