ਮੁੰਡਾ ਆ ਗਿਆ ਹਾਂਗ ਕਾਂਗ ਵਿੱਚ, ਹੱਥੋਂ ਗਈ ਜ਼ਮੀਨ
ਏਥੇ ਓਹਨੂੰ ਕੰਮ ਨਾ ਲੱਭਦਾ, ਫਿਰਦਾ ਵਾਂਗ ਮਸ਼ੀਨ
ਰੋਟੀ ਗੁਰਦਵਾਰਿਓਂ ਖਾ ਕੇ, ਸੌਂਦਾ ਪੁਲਾਂ ਦੇ ਥੱਲੇ
ਅੰਗ ਸਾਕ ਬਾਤ ਨਾਂ ਪੁਛਦਾ, ਗੁਰੂ ਘਰ ਨਾ ਹੁਣ ਝੱਲੇ
ਨਵੀਂ ਵਿਆਹੀ ਵਹੁਟੀ ਵਾਂਗੂੰ, ਚਿੱਤ ਨਾ ਉਸਦਾ ਲੱਗੇ
ਸੋਚਦਾ ਕੋਈ ਮਿਲੇ ਬਹਾਨਾ, ਹਾਂਗ ਕਾਂਗ ‘ਚੋਂ ਭੱਜੇ
ਅੱਗੇ ਖੂਹ ਪਿੱਛੇ ਹੈ ਖਾਤਾ, ਪਿਓ ਨੂੰ ਕਰਦਾ ਕਾਲ
ਯੂ ਐਨ ਓ ਲੁਆ ਕੇ ਵੀ ਬੁਰਾ ਹੈ ਮੇਰਾ ਹਾਲ