ਹਾਂਗ ਕਾਂਗ ਦਾ ਵੀਜ਼ਾ.......... ਕਾਵਿ ਵਿਅੰਗ / ਬਲਦੇਵ ਸਿੰਘ ‘ਬੁੱਧ ਸਿੰਘ ਵਾਲਾ’ ਹਾਂਗ ਕਾਂਗ


ਮੁੰਡਾ ਆ ਗਿਆ ਹਾਂਗ ਕਾਂਗ ਵਿੱਚ, ਹੱਥੋਂ ਗਈ ਜ਼ਮੀਨ
ਏਥੇ ਓਹਨੂੰ ਕੰਮ ਨਾ ਲੱਭਦਾ, ਫਿਰਦਾ ਵਾਂਗ ਮਸ਼ੀਨ

ਰੋਟੀ ਗੁਰਦਵਾਰਿਓਂ ਖਾ ਕੇ, ਸੌਂਦਾ ਪੁਲਾਂ ਦੇ ਥੱਲੇ
ਅੰਗ ਸਾਕ ਬਾਤ ਨਾਂ ਪੁਛਦਾ, ਗੁਰੂ ਘਰ ਨਾ ਹੁਣ ਝੱਲੇ

ਨਵੀਂ ਵਿਆਹੀ ਵਹੁਟੀ ਵਾਂਗੂੰ, ਚਿੱਤ ਨਾ ਉਸਦਾ ਲੱਗੇ
ਸੋਚਦਾ ਕੋਈ ਮਿਲੇ ਬਹਾਨਾ, ਹਾਂਗ ਕਾਂਗ ‘ਚੋਂ ਭੱਜੇ

ਅੱਗੇ ਖੂਹ ਪਿੱਛੇ ਹੈ ਖਾਤਾ, ਪਿਓ ਨੂੰ ਕਰਦਾ ਕਾਲ
ਯੂ ਐਨ ਓ ਲੁਆ ਕੇ ਵੀ ਬੁਰਾ ਹੈ ਮੇਰਾ ਹਾਲ

ਦੁਨੀਆਂ.......... ਨਜ਼ਮ/ਕਵਿਤਾ / ਇੰਦਰਜੀਤ ਪੁਰੇਵਾਲ (ਨਿਊਯਾਰਕ)


ਦੁਨੀਆ ਰੰਗ ਬਿਰੰਗੀ ਵੇਖੀ  
ਮਾੜੀ ਵੇਖੀ ਚੰਗੀ ਵੇਖੀ।
ਹੱਸਦੀ ਨੱਚਦੀ ਟੱਪਦੀ ਵੇਖੀ
ਸੂਲੀ ਉਤੇ ਟੰਗੀ ਵੇਖੀ।
ਮੌਤ ਦਾ ਤਾਂਡਵ ਨੱਚਦੀ ਵੇਖੀ
ਆਪਣੇ ਖੂਨ ਚ ਰੰਗੀ ਵੇਖੀ।

ਪੰਜਾਬੀ ਮਾਂ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ.......... ਗੀਤ / ਮਲਕੀਅਤ "ਸੁਹਲ"


ਪੰਜਾਬੀਓ ! ਪੰਜਾਬੀ ਮਾਂ ਦਾ ਕਰੋ ਸਤਿਕਾਰ ।
ਮਾਂ ਬੋਲੀ  ਵਿਚੋਂ ਹੁੰਦਾ  ਰੱਬ ਦਾ  ਦੀਦਾਰ ।
               
ਮਾਂ ਧਰਤੀ ਦੀ ਮਿੱਟੀ , ਚੁੰਮ ਮੱਥੇ  ਲਾਈਦੀ।
ਅੰਨ ਖਾ ਕੇ ਧਰਤੀ ਦਾ, ਭੁੱਖ ਹੈ ਮਿਟਾਈਦੀ।
ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਡੀ ਮਾਂ , ਅਸੀਂ ਇਹਦਾ  ਪਰਵਾਰ,
ਮਾਂ  ਬੋਲੀ  ਵਿਚੋਂ ਹੁੰਦਾ  ਰੱਬ  ਦਾ ਦੀਦਾਰ ;
ਪੰਜਾਬੀਓ ! ਪੰਜਾਬੀ ਮਾਂ ਦਾ ਕਰੋ  ਸਤਿਕਾਰ।

ਔਰਤੇ ਨੀ ਔਰਤੇ.......... ਨਜ਼ਮ/ਕਵਿਤਾ / ਰਵੇਲ ਸਿੰਘ ਗੁਰਮੈਲੋ (ਇਟਲੀ )


ਔਰਤੇ ਨੀ ਔਰਤੇ,
ਔਰਤੇ ਨੀ ਔਰਤੇ
ਤੂੰ ਆਦਿ ਤੋਂ, ਜੁਗਾਦਿ ਤੋਂ
ਬਣੀਂ ਹੈਂ,ਆਦਮ ਦੇ ਨਾਲ
ਰਹੀ ਹੈਂ ਆਦਮ ਦੇ ਨਾਲ
ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਨਾ ਜਨਮਦੀ
ਕਦੇ ਵੀ ਆਦਮ ਦੀ, ਜਿਣਸ
ਤੂੰ ਹੈਂ ਧਰਤੀ ਵਾਂਗਰਾਂ
ਤੂੰ ਤਾਂ ਸਾਗਰ ਵਾਂਗਰਾਂ

ਧੀ ਦੀ ਹੂਕ.......... ਨਜ਼ਮ/ਕਵਿਤਾ / ਦੇਵਿੰਦਰ ਕੌਰ


ਮਾਤਾ ਗਊ ਤੋਂ ਵੱਛਾ ਖੋਂਹਦੇ,
ਮਾਂ ਦੀ ਕੁੱਖ ਚੋਂ ਧੀ ਨੂੰ,
ਪੱਥਰਾਂ ਨੂੰ ਖ਼ੁਦ ਪੂਜਣ ਵਾਲੇ,
ਪੱਥਰ ਸਮਝਣ ਧੀ ਨੂੰ।

ਲੱਖਾਂ ਧੀਆਂ ਅੱਗ ‘ਚ ਸੜਦੀਆਂ,
ਕੀ ਕੀ ਜ਼ੁਲਮ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ,
ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਖ਼ਬਰਾਂ ਮੁੱਖ ਸਫ਼ੇ ਤੇ,
ਦਿਲ ਦਾ ਪੰਛੀ ਰੋਇਆ।

ਸਿੱਦਕ ਨੱਚਿਆ ਤੇਗ਼ ਦੀ ਧਾਰ ਉਤੇ......... ਗੀਤ / ਮਲਕੀਅਤ ਸਿੰਘ "ਸੁਹਲ"


ਜ਼ਬਰ, ਜੁਲਮ ਦੀ ਜਾਲਮਾ  ਅੱਤ ਚੁੱਕੀ,
ਪਾਪ  ਝੁੱਲਿਆ  ਸਾਰੇ  ਸੰਸਾਰ  ਉਤੇ ।
ਗਲ ਘੁੱਟਿਆ ਪਿਆ  ਮਜ਼ਲੂਮ  ਦਾ ਸੀ,
ਝੱਪਟੇ ਬਾਜ, ਚਿੱੜੀਆਂ ਦੀ ਡਾਰ ਉਤੇ।
ਧਰਤੀ ਉਤੇ ਸੀ ਕਹਿਰ ਦੀ ਅੱਗ ਵਰ੍ਹਦੀ,
ਤੁਰਨਾ ਪਿਆ ਸੀ ਖ਼ੂਨੀ ਅੰਗਿਆਰ ਉਤੇ।
ਬੱਚੇ,  ਬੁੱਢੇ, ਜਵਾਨ  ਦੀ   ਗੱਲ  ਛਡ੍ਹੋ,
ਤਰਸ ਕੀਤਾ  ਨਾ ਦੇਸ਼ ਦੀ  ਨਾਰ ਉਤੇ ।

ਅਰਜ਼ੋਈ......... ਨਜ਼ਮ/ਕਵਿਤਾ / ਪ੍ਰਭਜੀਤ ਨਰਵਾਲ, ਇਟਲੀ


ਰੱਬ ਕਰੇ ਨਿੱਤ ਮਾਰੇ ਠਾਠਾਂ, ਸ਼ਬਦਾਂ ਦਾ ਇਹ ਸਾਗਰ 
ਨਿੱਤ ਲਿਖਣ ਲਈ ਗੀਤ ਮਾਲਕਾ, ਬਿਰਤੀ ਰਹੇ ਇਕਾਗਰ।

ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਨਾ ਮੇਰੇ ਹੱਥੋਂ, ਬੁਰਾ ਕਿਸੇ ਦਾ ਹੋਵੇ
ਐਸੀ ਰੱਖੀਂ ਮੇਰੀ ਮੇਰਿਆ, ਰੱਬਾ ਸੋਚ ੳਜਾਗਰ।

ਵੱਡੀ ਹਸਤੀ ਹੋ ਕੇ ਵੀ ਨਹੀਂ, ਜੀਵਿਆ ਮੈਥੋਂ ਜਾਣਾ
ਛੋਟਾ ਰਹਿ ਕੇ ਵੀ ਦੁਖੀ ਹੋਊਂ, ਬੱਸ ਰੱਖੀਂ ਰਤਾ ਬਰਾਬਰ।

ਗ਼ਮ-ਸੁੰਦਰੀ.......... ਨਜ਼ਮ/ਕਵਿਤਾ / ਕਾਕਾ ਗਿੱਲ


ਸੁਭਾ ਉੱਠਕੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਵੈਣ ਪੜ੍ਹਦਾ ਹਾਂ
ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਜ਼ਹਿਰ ਪਿਆਲੇ ਪੀਕੇ ਆਥਣੇ ਮਰਦਾ ਹਾਂ

ਗ਼ਮ-ਸੁੰਦਰੀ ਗਲ਼ ਬਾਹਾਂ ਪਾਕੇ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਜਾਵਾਂ
ਸੀਨੇ ਵਿੰਨਿਆਂ ਗੀਤ ਗਾਕੇ ਉਸਦਾ ਮਨ ਪਰਚਾਵਾਂ
ਰੁੱਸੇ ਤਾਂ ਹੰਝੂਆਂ ਦੇ ਕਮਲ ਫ਼ੁੱਲ ਦੇਕੇ ਮਨਾਵਾਂ
ਰੀਝ ਉੱਠੇ ਕੋਈ ਚੰਚਲਝੁਕਕੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਚੁੰਮਦਾ ਹਾਂ

ਪਾਸ਼ -ਮੈਂ ਤਾਂ ਕੀ.......... ਨਜ਼ਮ/ਕਵਿਤਾ / ਅਮਰਜੀਤ ਟਾਂਡਾ (ਡਾ.)


ਪਾਸ਼ -ਮੈਂ ਤਾਂ ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਰਾਹ, ਰਾਹਾਂ ਦੇ ਕੱਖ,

ਪੰਛੀ ਫੁੱਲ,ਤੇ ਰੁੱਖ ਵੀ ਨਹੀਂ ਭੁਲਾ ਸਕਦੇ-
ਇੰਜ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਹਵਾਵਾਂ ਨੂੰ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਭੁੱਲ ਜਾਣੀ ਹੈ-
ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣੀ-ਤੇਰੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਤਰਜ਼-
ਜਿਸ ਵਾਸਤੇ ਤੂੰ ਆਹਡਾ ਲਿਆ ਸੀ-ਮੇਰੇ ਵਾਂਗ

ਨਫ਼ਰਤ ਦੇ ਅਨਸਰ ਤੇਰੀ ਸੋਚ ਦੇ ਪੰਛੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾ ਮਾਰ ਸਕੇ-
ਤੂੰ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਹਰਫ਼ਾਂ ਦੀਆਂ ਸਤਰਾਂ ਵਿਛਾਈਆਂ-
ਸੀਨਿਆਂ ਵਾਸਤੇ ਮੇਚਦੇ ਖੰਜ਼ਰ ਲੱਭੇ- 

ਯਾਰ-ਤੇਰੇ ਦੋਸਤ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਖੇਡਣ ਨੂੰ 'ਵਾਜ਼ਾਂ ਮਾਰ ਰਹੇ ਹਨ-
ਆ ਯਾਰਾ ਕਿਤਿਓਂ! ਆ ਆਪਣੀ ਮੀਟੀ ਤਾਂ ਦੇ-

ਇਕੱਲਾਪਣ.......... ਨਜ਼ਮ/ਕਵਿਤਾ / ਰਵੇਲ ਸਿੰਘ ਗੁਰਮੈਲੋ (ਇਟਲੀ )


ਜਦ ਉਹ ਨਾ ਪਾਸ ਹੁੰਦਾ,
ਦਿਲ ਹੈ ਉਦਾਸ ਹੁੰਦਾ 
ਥੰਮ੍ਹਾਂ ਬਿਨਾਂ ਹੈ ਜਿੱਦਾਂ,
ਖੜ੍ਹਿਆ ਅਕਾਸ਼ ਹੁੰਦਾ
ਕਾਸ਼ ਜੇ ਕਿਤੇ ਮੈਂ,
ਕੋਈ ਬੁੱਤ ਤਰਾਸ਼ ਹੁੰਦਾ
ਮੂਰਤ ਬਨਾ ਕੇ ਉਸਦੀ,
ਪਾਉਂਦਾ ਸਵਾਸ ਹੁੰਦਾ