ਹਨ੍ਹੇਰਾ ਮਨ ਦਾ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਦਾ ਘੱਟਾ ਧੋਣ ਲੱਗਾ ਹਾਂ
ਐ ਜਗਦੇ ਦੀਵਿਓ ! ਛੁਪ ਕੇ ਤੁਹਾਥੋਂ ਰੋਣ ਲੱਗਾ ਹਾਂ
ਅਚਾਨਕ ਹੋ ਗਏ ਨੰਗੇ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਕਈ ਖੱਪੇ
ਮੈਂ ਇਕ ਸੁਪਨੇ 'ਚ ਸਾਂ ਜੀਕਣ ਮੁਕੰਮਲ ਹੋਣ ਲੱਗਾ ਹਾਂ
ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਕਈ ਵੈਰਾਗ 'ਕੱਠੇ ਦਿਲ ਉੱਠੇ ਨੇ
ਕਦੇ ਵੀ ਸਾਫ਼ ਨਾ ਹੋਇਆ ਮੈਂ ਕਿਸ ਨੂੰ ਰੋਣ ਲੱਗਾ ਹਾਂ
ਕੁਵੇਲ਼ੇ ਜਾਗਿਆ ਕੋਈ ਗਵਈਆ ਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਵੀ
ਸੁਬ੍ਹਾ ਦੇ ਰਾਗ ਨੂੰ ਤਿਰਕਾਲ਼ ਵੇਲੇ਼ ਛ੍ਹੋਣ ਲੱਗਾ ਹਾਂ
ਕਈ ਅੱਖਰ ਬਦਲ ਬੈਠਾ ਮੈਂ ਅਪਣਾ ਤਰਜੁਮਾ ਕਰਦਾ
ਮੈਂ ਕੀ ਕੀ ਹੋਣ ਵਾਲ਼ਾ ਸਾਂ ਤੇ ਕੀ ਕੀ ਹੋਣ ਲੱਗਾ ਹਾਂ
ਸਾਹਿਤਕ ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਮੈਗਜ਼ੀਨ "ਸ਼ਬਦ ਸਾਂਝ" 'ਤੇ ਆਪਜੀ ਦਾ ਨਿੱਘਾ ਸਵਾਗਤ ਹੈ । ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਤੇ ਪ੍ਰਸਾਰ ਲਈ ਇਹ ਇੱਕ ਨਿਮਾਣਾ ਜਿਹਾ ਉੱਦਮ ਹੈ । "ਸ਼ਬਦ ਸਾਂਝ" ਦਾ ਕਿਸੇ ਵੀ ਰਾਜਨੀਤਿਕ, ਵਪਾਰਿਕ ਜਾਂ ਧਾਰਮਿਕ ਸੰਸਥਾ ਨਾਲ ਕੋਈ ਸਿੱਧਾ ਜਾਂ ਅਸਿੱਧਾ ਸੰਬੰਧ ਨਹੀਂ ਹੈ । ਆਪ ਜੀ ਦੇ ਹੁੰਗਾਰੇ ਦੀ ਭਰਪੂਰ ਆਸ ਰਹੇਗੀ ।