ਫਿਰ ਵੀ ਯਾਦਾਂ ਸਾਂਭੀਆਂ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀਆਂ।
ਸੁੱਕੇਂ ਪੱਤਿਆਂ ਵਾਂਗ ਕਦੋਂ ਤੱਕ ਭਟਕਾਂਗੇ ,
ਲੱਭ ਲੱਭ ਥੱਕੇ ਪੈੜਾਂ ਤੇਰੇ ਪੈਰ ਦੀਆਂ।
ਰਿਸਤਿਆਂ ਦੀ ਕਿੰਝੁ ਲਾਜ ਨਿਭਾਵਾਂ ਦਸ ਮੈਂਨੂੰ,
ਕਿਹੜੇ ਪੀਰ ਤੋਂ ਮਿਲਣ ਮੁਰਾਦਾਂ ਖੈਰ ਦੀਆਂ।
ਪਹੁੰਚ ਨਾ ਸਕਣ ਸ਼ਹਿਰ ਤੇਰੇ ਦੀ ਜੂਹ ਅੰਦਰ,
ਨਿੱਤ ਨਜ਼ਰਾਂ ਸੋਚਾਂ ਦੇ ਜੰਗਲ ਤੈਰਦੀਆਂ।
ਉਸਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਇੰਝ ਰਚ ਗਈ ਵਿੱਚ ਸਾਹਵਾ ਦੇ,
ਬੇਅਸਰ ਸਭ ਹੋਈਆਂ ਪੁੜੀਆਂ ਜ਼ਹਿਰ ਦੀਆਂ।
ਸਾਡੇ ਬਾਗ ‘ਚ ਪੱਤਝੜ ਵੇਖ ਹੈਰਾਨ ਨਾ ਹੋ,
ਮਹਿਕਾਂ ਕਦੇ ਨਾ ਇਕ ਥਾਂ ਉ¥ਤੇ ਠਹਿਰਦੀਆਂ।
ਐਵੇਂ ਜਿੱਦ ਨਾ ਕਰ ਮੇਰੇ ਸੰਗ ਤੁਰਨੇ ਦੀ,
ਵਿੰਨ੍ਹ ਦੇਣਗੀਆਂ ਸੂਲਾਂ, ਤਲੀਆਂ ਪੈਰ ਦੀਆਂ।
ਰਾਹਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਫੁੱਲ ਕਲੀਆਂ ਹੀ ਰਹਿਣ ਵਿਛੇ,
ਲਗ ਜਾਵਣ ਨਾ ਨਜ਼ਰਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਗੈਰ ਦੀਆਂ।